Η αρχαία Πλευρώνα ως μια άνυδρη πόλη είχε ανάγκη από αποθήκευση νερού. Τον ρόλο αυτό επιτελούσαν επιτυχώς οι χτισμένες εντός της πόλης δεξαμενές. Υπήρχαν έξι μικρές δεξαμενές που κάλυπταν τις ανάγκες ορισμένων σπιτιών και του θεάτρου. Μια δεξαμενή υπήρχε στο στάδιο και κάλυπτε τις ανάγκες του. Ωστόσο αυτές οι δεξαμενές δεν επαρκούσαν για την πλήρη άντληση της πόλης. Έτσι οδηγήθηκαν στο χτίσιμο μιας μεγάλης δεξαμενής κύριας δεξαμενής που αποσκοπούσε στην κάλυψη όλων των αναγκών.
Η μεγάλη λαξευμένη στον φυσικό βράχο δεξαμενή είναι κατασκευασμένη στην κατηφορική πλαγιά της πόλης. Αρχικά χρησιμοποιήθηκε ως λατομείο και στη συνέχεια επιλέχθηκε να συγκεντρώνει τα νερά που κατεβαίνουν από τις πλαγιές και από τις στέγες των σπιτιών. Έχει σχήμα τραπεζίου και μέγιστο βάθος 7,55 μέτρα. Η χωρητικότητα της υπολογίζεται σε 2500 κυβικά μέτρα. Το εσωτερικό της χωρίζεται σε πέντε θαλάμους από τέσσερις τοίχους στους οποίους στηριζόταν η ξύλινη στέγη. Οι δύο τοίχοι στα νοτιοδυτικά έχουν από τρία τριγωνικά ανοίγματα στη βάση, ενώ οι άλλοι δύο από δύο όμοια τριγωνικά. Όλοι οι τοίχοι φέρουν διαμπερείς τρύπες που χρησίμευαν για την εξάλειψη της πίεσης του νερού, όταν οι θάλαμοι της δεξαμενής ήταν πλήρεις ύδατος. Οι θάλαμοι μεταξύ των τριγωνικών ανοιγμάτων λειτουργούσαν ως συγκοινωνούντα δοχεία νερού, η επάρκεια του οποίου έπρεπε συνεχώς να ελέγχεται κυρίως σε περιόδους ανομβρίας ή πολιορκίας της πόλης. Από αρχιτεκτονικής απόψεως το μνημείο αυτό θεωρείται το μοναδικό στο είδος του στον ελλαδικό χώρο. Κάποιοι υποστηρίζουν πως ο τόπος λειτούργησε ως φυλακή η αποθήκη σιτηρών, χωρίς όμως να έχει αποδειχθεί κάτι τέτοιο από την ανασκαφή του μνημείου.
