Κατά μήκος της τάφρου και σε τακτά διαστήματα κατασκευαστήκαν κανονιοστάσια, οι περίφημες «(ν)τάπιες», δηλαδή λοφίσκοι από χώματα ύψους 2 – 3,5 μέτρων, πλεγμένοι με κορμούς δέντρων και πέτρες.

Ξακουστή ήταν η (ν)τάπια του Φραγκλίνου που επονομάστηκε αργότερα «τερρίμπιλε» καθ’, ότι το καλοκαίρι του 1825, οι Τούρκοι κατάφεραν να την καταλάβουν, μετά από τρομερές όμως μάχες που έγιναν εκεί, ο αρχηγός των εντοπίων αρμάτων, Αθανάσιος Ραζηκότσικας κατάφερε και τους έδιωξε.

Διάρκεια παραμονής: 5 λεπτά περίπου.