Έχασα τον Άλκη μου στα πέντε του χρόνια, στις 24 Φεβρουαρίου του 1898 και βυθίστηκα σε άφατη οδύνη. Για το χαμό του μικρού μου γιού εμπνεύστηκα το ελεγείο “Ο Τάφος” (1898).
Μήτε με το σίδερο,
Μήτε με το χρυσάφι,
Μήτε με τα χρώματα
Που σπέρνουν οι ζωγράφοι
Μήτε με τα μάρμαρα
Τα τεχνοσκαλισμένα·
Το σπιτάκι σου έπλασα
Παντοτινό για σένα
Μόνο με του πνεύματος
Τα μάγια! Σου το υψώνω
Σ᾿ ένα τόπον άϋλον,
Απείραχτο απ᾿ το χρόνο.
Μ᾿ όλα μου τα δάκρυα
Κα με το αίμα μου όλο
Του έχτισα τα θέμελα,
Του σκέπασα το θόλο
Κι α φοβασαι, αγάπη μου,
Να μένης μοναχό σου,
Κάλεσε και κράτησε
Μέσα στ’ αρχοντικό σου
Όλα τα ερωτόπλαστα
Καθώς εσύ βλάσταρια
Π᾿ άνθισαν κι απόσβυσαν,
Μιας χρυσαυγής καμάρια!
