Περιήγηση στον αρχαιολογικό χώρο της Καλυδώνας

Η αρχαία Καλυδώνα ήταν μία από τις σπουδαιότερες πόλεις της παράλιας ζώνης της Αιτωλίας. Τα ερείπιά της σώζονται στους δύο χαμηλούς λόφους «Κούρταγα» κοντά στο σημερινό χωριό Ευηνοχώρι. Το ιερό της Καλυδώνας, το Λάφριον ή Λαφριαίον, ήταν το σημαντικότερο ιερό μετά από αυτό του Θέρμου. Ο ρόλος που διαδραμάτισε η πόλη οφείλεται στη στρατηγική της θέση, αφού ήλεγχε το θαλάσσιο δρόμο που οδηγούσε στο Ιόνιο και την Αδριατική, καθώς και το χερσαίο που οδηγούσε από την Ήπειρο στη Ναύπακτο. Σε σχέση με άλλες αιτωλικές πόλεις ήταν κοντά στην ακτή της Στερεάς και διέθετε αξιόλογο λιμάνι. Χάρη σε αυτή τη θέση γνώρισε μεγάλη πολιτιστική εξέλιξη, δεχόμενη επιδράσεις και από άλλα σημαντικά ελληνικά κέντρα πολιτισμού (π.χ. Κόρινθος). Η Καλυδώνα υπήρξε συνδεδεμένη με σημαντικούς μυθολογικούς κύκλους, με κυριότερο αυτό του Καλυδωνίου Κάπρου. Ιδρυτής της πόλης, σύμφωνα με το μύθο, ήταν ο Καλυδών, γιος του Αιτωλού και της Προνόης και αδελφός του Πλευρώνα.

Σύμφωνα με τον κατάλογο των πλοίων που αναφέρει ο Όμηρος στην Ιλιάδα, η «πετρήεσσα» Καλυδώνα έλαβε μέρος στον Τρωικό Πόλεμο μαζί με τέσσερις πόλεις (Πλευρώνα, Ώλενο, Πυλήνη, Χαλκίδα) και 40 πλοία υπό το βασιλιά Θόα (Ιλιάδα, Β, 638-640). Η πρώιμη εγκατάσταση στην περιοχή υποδηλώνεται από τα αρχαιολογικά ευρήματα, τα οποία ανάγονται στην Πρώιμη Εποχή του Χαλκού, και κατοικήθηκε διαρκώς έως τα ρωμαϊκά χρόνια. Την εποχή του Πελοποννησιακού Πολέμου η πόλη είναι ανεξάρτητη, ενώ γύρω στο 390 π.Χ. είναι μέλος του Αχαϊκού Κοινού και το 367 π.Χ. περιέρχεται οριστικά στους Αιτωλούς. Τον 3ο αι. π.Χ. αναδεικνύεται σε ένα από τα σημαντικότερα μέλη της Αιτωλικής Συμπολιτείας με την εκλογή πολλών Καλυδωνίων ως αρχόντων της Συμπολιτείας και γνωρίζει τη μεγαλύτερη ακμή της. Στον πόλεμο των Αιτωλών με τον Φίλιππο τον Ε΄ της Μακεδονίας (το 219 π.Χ.) η πόλη υπέστη σοβαρές καταστροφές. Η Καλυδώνα ερημώθηκε μετά την ίδρυση της Νικοπόλεως (το 30 π.Χ.), όταν ο Αύγουστος ανάγκασε τους κατοίκους της να μετοικήσουν στη νέα πόλη, και μετέφερε τους καλλιτεχνικούς της θησαυρούς στην Πάτρα.

Τα πρώτα ίχνη λατρείας ανιχνεύονται στα γεωμετρικά χρόνια, όπως υποδηλώνει αψιδωτό κτήριο της περιόδου, το οποίο χρησίμευε στη λατρεία. Στην Αρχαϊκή εποχή αρχίζει η μεγάλη ανάπτυξη του ιερού και κτίζονται οι πρώτοι ναοί. Η Άρτεμις ήταν η κύρια λατρευόμενη θεά, ενώ παράλληλα, γινόταν και η λατρεία του Απόλλωνα. Κατά την Κλασική περίοδο συνεχίζεται η λατρεία στο ιερό και πραγματοποιούνται δύο ανακατασκευές στο ναό της Αρτέμιδος. Στα μέσα του 5ου αιώνα π.Χ. φιλοτεχνείται το χρυσελεφάντινο άγαλμα της θεάς από τους Ναυπάκτιους καλλιτέχνες Μέναιχμο και Σοίδα. Κοντά στους ναούς έχει ανασκαφεί ακόμα, μία στοά, βάθρα και εξέδρες, καθώς και τμήματα της ιεράς οδού. Τα ελληνιστικά χρόνια αποτελούν περίοδο άνθησης για την πόλη. Το τείχος της κατασκευάζεται κατά το μεγαλύτερο μέρος αυτήν την εποχή. Ένα ακόμα, σημαντικό μνημείο του χώρου είναι το Ηρώο της Καλυδώνας, το οποίο αποκαλύφθηκε σε ένα από τα νεκροταφεία, έξω από τη νοτιοδυτική πύλη της πόλης. Στα νότια της πλαγιάς του ιερού βρίσκεται το θέατρο της πόλης, το οποίο αρχικά είχε θεωρηθεί βουλευτήριο.

Η Καλυδώνα μνημονεύεται από πολλούς αρχαίους συγγραφείς και γεωγράφους και τα ερείπιά της περιγράφουν πολλοί περιηγητές του 17ου, 18ου και 19ου αι. Η θέση της εντοπίστηκε, με βάση τις περιγραφές του Στράβωνα, από τον W.M. Leake to 1809. Κατά την τοπογραφική έρευνα το 1897, ο W.J. Woodhouse έδωσε την πρώτη αναλυτική περιγραφή της. Οι πρώτες ανασκαφικές έρευνες πραγματοποιήθηκαν από τους Γ. Σωτηριάδη (1908) και Κ. Ρωμαίο (1925) στο ναό, στην ακρόπολη και στο Ηρώο. Το 1926 οι έρευνες συνεχίστηκαν με τη συμμετοχή του Fr. Poulsen. Το 1932 στην ανασκαφή συμμετείχε και ο E. Dyggve, και ερευνήθηκε κυρίως το Ηρώο. Ακολούθησαν οι δημοσιεύσεις των αποτελεσμάτων των ανασκαφών και το 1934 εκδόθηκε ο τόμος «Das Heroon von Kalydon» από τους Ρωμαίο, Poulsen και Dyggve, ενώ το 1948 ο τόμος «Das Laphrion» από τους Dyggve και Poulsen, οι οποίοι τον αφιέρωσαν στην «ηρωική πόλη του Μεσολογγίου».

Πηγή κειμένου: Δρ. Ολυμπία Βικάτου, αρχαιολόγος – Προϊσταμένη Εφορείας Αρχαιοτήτων Αιτ/νίας και Λευκάδος