Το σπαράγγι ή ασπάραγος ο φαρμακευτικός) ήταν γνωστός από τους αρχαίους χρόνους ως ένα σπάνιο και ακριβό χορταρικό. Τα άγρια σπαράγγια ήταν γνωστά στους αρχαίους Έλληνες, τους Αιγυπτίους και τους Ρωμαίους, οι οποίοι τα έτρωγαν ως λαχανικό και τα χρησιμοποιούσαν ως θεραπεία των προβλημάτων των νεφρών, του ίκτερου και της ισχιαλγίας, του οδοντόπονου, των καρδιοπαθειών των νυγμάτων εντόμων κτλ.
Υπάρχουν τρια είδη καλλιεργημένου σπαραγγιού: πράσινα, λευκά, μοβ. Τα πράσινα σπαράγγια οφείλουν το χρώμα τους στη χλωροφύλλη που συντίθεται με την έκθεση τους στον ήλιο. Τα λευκά είναι σπαράγγια καλλιέργειας και σκεπάζονται με χώμα ώστε να διατηρούν το λευκό τους χρώμα. Τέλος τα μοβ σπαράγγια οφείλουν τον χρωματισμό τους στον ήλιο, αφού έχουν εκτεθεί λίγες μόνο ώρες στο φως. Του. Τα υπέροχα άγρια σπαράγγια ελληνική γης έντονα πράσινα και μυρωδάτα κρυμμένα μέσα στα αγκάθια της σπαραγγουνιάς ανταμείβουν τον θαρραλέο, που θα τα αναζητήσει, με τη μοναδική γεύση τους.
Το σπαράγγι διακρίνεται για τις ευεργετικές διατροφικές του ιδιότητες. Δεν περιέχει κορεσμένα λιπαρά ή χοληστερόλη. Είναι πολύ καλή πηγή φυτικών ινών, βιταμινών Α, Β6, C, E, K, θειαμίνης, ριβοφλαβίνης, νιασίνης, φυλλικού οξέος, μετάλλων ιχνοστοιχείων και φυτικής πρωτεΐνης.
«… Οι ασπάραγοι ονομάζονται έλειοι(του βάλτου) και ορεινοί, εξ ων οι κάλλιστοι δεν σπείρονται.Τους μεταχειρίζονται δε προς θεραπεία όλων των παθήσεων. Οι σπάρτοι εξ άλλου γίνονται καθ΄υπερβολήν υπερμεγέθεις…»
Αθήναιος στους Δειπνοσοφιστές
